Zapach wspomnień

Rok wydania: 2016
Stron: 604
Wydawnictwo: Zysk i S-ka
Opis:

   Czy zastanawialiście się kiedyś, jak bardzo kształtują nas wspomnienia i doświadczenia? O tym właśnie przekonają się bohaterki „Zapachu wspomnień” – trzy matki i trzy nastoletnie córki.
   Grażyna po bolesnej stracie usiłuje na nowo odbudować swoje życie; Basia każdego dnia zmaga się z przemocą psychiczną ze strony męża, a rozwiedziona Małgorzata romansuje z młodszym od siebie mężczyzną. Po nieoczekiwanej wyprowadzce z rodzinnego miasta nastoletnia Alicja pragnie odnaleźć sens w nowej rzeczywistości; niepewna siebie Patrycja po cichu marzy, by przystojny kolega z klasy zwrócił na nią uwagę, a buntownicza Ela jest gotowa na wiele, byle tylko znaleźć się w centrum zainteresowania. Tych sześć wyjątkowych kobiet i dziewcząt na swojej drodze do szczęścia będzie musiało powalczyć z własnymi słabościami i demonami przeszłości.
   „Zapach wspomnień” to wielowątkowa i barwna opowieść o przeznaczeniu i stracie, o problemach rodzinnych i trudnych wyborach, o pierwszych rozczarowaniach i drugich szansach. A także o tym, że warto zaryzykować i powalczyć o swoje szczęście.

Patronaty medialne:



Fragment:

      W milczeniu zabrały się do jedzenia. Ela nie miała pojęcia, że obiad miał być wstępem do rozmowy na temat jej zachowania względem partnerki ojca. Małgorzata jednak siedziała cicho. Od kilku dni, nie licząc wczorajszego incydentu po powrocie od Rafała, córka zachowywała się nad wyraz grzecznie i Gosia trochę obawiała się zakłócić domowy spokój. W końcu jednak uznała, że zwlekanie niewiele jej da. Prędzej czy później, co za różnica? Lepiej mieć to już za sobą.
      — Rozmawiałam dzisiaj rano z ojcem — odezwała się po kilku minutach.
      Ręka, w której Ela trzymała widelec, zamarła na krótką chwilę, po czym dziewczyna jak gdyby nigdy nic powróciła do jedzenia.
      — No i? — zapytała po chwili.
      — Tata bardzo się o ciebie martwi.
      — Tak? — Ela uniosła brwi w przesyconym ironią geście niedowierzania.
      Małgorzata westchnęła.
      — Posłuchaj… — odezwała się po chwili. — Być może trudno jest ci w to uwierzyć, ale naprawdę oboje z ojcem chcemy dla ciebie jak najlepiej. Niestety twoja postawa i zachowanie niczego nam nie ułatwiają.
      — Szkoda, że nie widziałaś jej miny.
      — Słucham? — odezwała się Gosia zbita z tropu.
      — Mówię, że powinnaś zobaczyć minę Kamili, kiedy jej powiedziałam, co o niej myślę.
      Małgorzata potrzebowała całych swoich zasobów silnej woli, by powstrzymać uśmiech. Sięgnęła pośpiesznie po stojący obok kieliszek wina i uniosła go do ust. Nie zamierzała przyznawać, że faktycznie jest czego żałować. Przez moment poczuła cienką nić porozumienia ze swoją córką. Pomimo kłótni, pomimo otwarcie okazywanej przez Elę wrogości było coś, co je łączyło — wspólna niechęć do kobiety, która rozbiła ich rodzinę. Małgorzata nawet na łożu tortur nie przyznałaby się nikomu, jak wielką sprawiał jej przyjemność fakt, że córka nie polubiła Kamili. I że tak naprawdę nie chciała, żeby cokolwiek w tej kwestii uległo zmianie.
      W końcu odstawiła kieliszek na stół i spojrzała na córkę.
      — Rozumiem, że za nią nie przepadasz, ale sprawiasz ojcu ogromną przykrość, kiedy…
      — Ja mu sprawiam przykrość? Chyba nie większą niż ty, kiedy kazałaś mu się wynosić z domu — zauważyła Ela chłodno.
      — To było zupełnie coś innego — odparła Gosia. — Nie możesz porównywać tych dwóch sytuacji.
      — Niby dlaczego? Dlatego, że to, co wy robicie, zawsze jest właściwe, a to, co ja robię, zawsze jest złe, tak? Bez względu na okoliczności to ja zawsze jestem tą złą, która wszystkim sprawia przykrość! Jakoś nikt nie myśli o tym, co mi sprawia przykrość! Wszyscy, jak się wydaje, mają to w dupie!
     Małgorzata wzięła głęboki oddech, by uspokoić nerwy. Postanowiła, że tym razem nie da się ponieść emocjom. Zdusiła cisnące się jej na usta słowa upomnienia i zamiast tego rzekła:
      — Mylisz się. Oboje z ojcem myślimy o tobie. Kochamy cię, jesteś naszą córką i boli nas, że tak ciężko to wszystko znosisz. Jesteś jednak już prawie dorosła, powinnaś zrozumieć pewne sprawy. Przyjąć do wiadomości zmiany, które zaszły w naszym życiu, i dostosować się do nich. Zrozumieć, że nie zawsze wszystko układa się tak, jak byśmy tego chcieli, i że nie tylko ty cierpisz z tego powodu. 
      — Ty nic nie rozumiesz! — krzyknęła Ela ze zniecierpliwieniem. — Jak zwykle nic nie rozumiesz.
      — Wytłumacz mi — odparła Małgorzata. Ku jej własnemu zdumieniu usłyszała w swoim głosie błagalną nutę. — Wytłumacz, chcę w końcu zrozumieć. Co mam zrobić? Powiedz mi tylko, co mam zrobić?
      Ela zacisnęła mocno wargi. 
      — Nic — odparła po chwili ciszej. — Nie możesz nic zrobić. 
      Z tymi słowami wstała od stołu, podziękowała za obiad i wyszła z kuchni. Wkrótce do uszu Małgorzaty dobiegł odgłos zatrzaskiwanych drzwi, a chwilę potem stłumione dźwięki muzyki dobiegające z pokoju córki.
      Gosia przez chwilę siedziała bez ruchu, wpatrując się pustym wzrokiem w leżące na stole jedzenie. Oczekiwała złości, lecz zamiast tego poczuła przejmującą troskę ściskającą jej serce. Coś na kształt zrozumienia, ledwo uchwytnego, przemknęło jej przez myśl, lecz znikło równie szybko, jak się pojawiło. Małgorzata nigdy nie należała do ludzi szczególnie empatycznych i wcale się z tym nie kryła. Jej umysł łatwiej ogarniał otaczający ją świat, gdy patrzyła na niego po męsku, bez emocji. Wszystko miało większy sens, gdy było jasno określone i nazwane, skategoryzowane i odłożone na półkę z odpowiednim podpisem. Zagmatwany, niesprecyzowany świat dziewczęcych uczuć, pełen niedomówień, przemilczeń, dwuznacznych sugestii i zaprzeczeń bywał dla niej, pomimo faktu, że sama była kobietą, zbyt trudny do ogarnięcia. 
      „Byłabym o wiele lepszą matką, gdyby dane mi było urodzić chłopca”. Z tą nieszczególnie optymistyczną myślą podniosła się z krzesła i zaczęła sprzątać ze stołu.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz